سانترال پاناسونیک در اصفهان و تلفن نمایندگی سانترال

نصاب تلفن سانترال

سانترال فرکانس های فهرست شده در زیر (به مگاهرتز) فرکانس هایی هستند که قبلاً در سرویس تلفن سانترال همراه ایالات متحده و کانادا و سرویس تلفن سانترال همراه بهبود یافته استفاده می شد. کانال های پیشوند با باند پایین "Z" همیشه در حالت MTS یا دستی کار می کردند. کانال های "Z" در حراجی توسط FCC تقریباً در سال 2003 به سایر خدمات فروخته شد و تا حد زیادی بدون استفاده باقی می ماند. فرکانس های VHF و UHF برای سرویس های دیگر غیرمرتبط با تلفن سانترال همراه باز شده اند و تا حد زیادی تغییر داده شده اند. دو کانال باند بالا VHF که JJ و JW نامگذاری شده اند فقط در کانادا استفاده می شدند و برای استفاده در ایالات متحده در دسترس نبودند. فناوری IMTS تعداد کل مشترکین را به شدت محدود کرد. در دهه 1970 و اوایل دهه 1980، قبل از معرفی تلفن سانترال های همراه، "لیست های انتظار" تا سه سال برای کسانی که مایل به داشتن خدمات تلفن سانترال همراه بودند وجود داشت. این مشترکین احتمالی برای دریافت شماره تلفن سانترال همراه و خدمات تلفن سانترال همراه منتظر بودند تا سایر مشترکان اشتراک خود را قطع کنند. این محدودیت ها به فروش و تولید تلفن سانترال های IMTS کم منجر شد و بنابراین واحدهای موبایل بسیار گران بودند (2000 تا 4000 دلار). قبل از واگذاری AT&T در سال 1984، مشترکین Bell System IMTS معمولا تجهیزات را با نرخ ماهیانه تا 120 دلار اجاره می کردند. 0.70-1.20 در دقیقه. پس از واگذاری، تجهیزات تحت مالکیت مشتری توسط شرکت های بل مورد نیاز بود و نرخ های ماهانه معمولاً به ۲۵ دلار به اضافه زمان پخش می رسید. همچنین، از آنجایی که تعداد کانال ها بسیار کم بود، معمول بود که تلفن سانترال ها برای استفاده از یک کانال در صف قرار بگیرند و سازندگان IMTS برای سرعت گرفتن کانال های موجود توسط واحدها رقابت می کردند. محدودیت تعداد مشتریان در MTS. IMTS محرک سرمایه گذاری در شبکه های سلولی بود. در مناطق دورافتاده، اینطور نیست. در مناطق دورافتاده، کهنگی عامل محرک است، اما فقدان یک جایگزین مناسب و مقرون به صرفه منجر به موانع نظارتی شده است: مشتریان نمی خواستند سرویس MTS/IMTS لغو شود. افزایش مقرون به صرفه بودن خدمات ماهواره ای و سرمایه گذاری دولت در توسعه تلفن سانترال همراه باعث شد MTS و IMTS حذف شوند.

فروش سانترال پاناسونیک تهران

سانترال مدار سیگنال دیجیتال 1 (DS1) 24 DS0 را در یک خط T-carrier آمریکای شمالی یا ژاپنی (T1) یا 32 DS0 (30 برای تماس ها به علاوه دو برای کادربندی و سیگنالینگ) در یک خط E-carrier (E1) که در اکثر کشورهای دیگر در شبکه های مدرن، عملکرد مالتی پلکس تا حد امکان به کاربر نهایی منتقل می شود، معمولاً به کابینت های کنار جاده در مناطق مسکونی، یا به محل های تجاری بزرگ. این مدارهای تجمیع شده از مالتی پلکسر اولیه به مبادله از طریق مجموعه ای از تجهیزات که مجموعاً به عنوان شبکه دسترسی شناخته می شوند، منتقل می شوند. شبکه دسترسی و حمل و نقل بین مبادله ای از انتقال نوری همزمان استفاده می کند، به عنوان مثال، فناوری های SONET و سلسله مراتب دیجیتال همزمان (SDH)، اگرچه برخی از قطعات هنوز از فناوری قدیمی PDH استفاده می کنند. در داخل شبکه دسترسی، تعدادی نقطه مرجع تعریف شده است. بیشتر این موارد عمدتاً مورد توجه ISDN هستند، اما یکی - نقطه مرجع V - مورد توجه عمومی تر است. این نقطه مرجع بین مالتی پلکسر اولیه و مبادله است. پروتکل های این نقطه مرجع در مناطق ETSI به عنوان رابط V5 استاندارد شده بودند. کیفیت صدا در شبکه های PSTN به عنوان معیار توسعه استاندارد TIA-TSB-116 انجمن صنعت ارتباطات در مورد توصیه های کیفیت صدا برای تلفن سانترال IP، برای تعیین سطوح قابل قبول تأخیر و اکو صدا مورد استفاده قرار گرفت. کوشنیک، بروس؛ مدیر، ContributorExecutive (7 ژانویه 2013). "شبکه های تلفن سانترال سوئیچ شده عمومی، "PSTN" چیست و چرا باید به آن اهمیت دهید؟". ورباخ، کوین دی (2013). "بدون دیالتون: پایان شبکه تلفن سانترال عمومی سوئیچ شده". مجله الکترونیکی SSRN. doi:10.2139/ssrn.2241658. IHS Markit. انجمن صنعت مخابرات