سانترال پاناسونیک در اصفهان و تلفن نمایندگی سانترال

سانترال نیوراک

سانترال از دهه 1960، یک PBX شبیه سازی شده، معروف به Centrex، ویژگی های مشابهی را از مرکز تلفن سانترال مرکزی ارائه می کرد. تفاوت یک PBX با یک سیستم تلفن سانترال کلیدی (KTS) در این است که کاربران یک سیستم کلیدی به صورت دستی خطوط خروجی خود را روی دستگاه های تلفن سانترال مخصوصی که دکمه های مربوط به این منظور را کنترل می کنند، انتخاب می کنند، در حالی که سانترال ها خط خروجی را به طور خودکار انتخاب می کنند. دستگاه های تلفن سانترال متصل به سانترال معمولاً کلیدهای ویژه ای برای کنترل خطوط دفتر مرکزی ندارند، اما غیر معمول نیست که سیستم های کلیدی به یک PBX برای گسترش خدمات آن متصل شوند. یک PBX، برخلاف یک سیستم کلیدی، از یک طرح شماره گذاری سازمانی برای ایستگاه های خود استفاده می کند. به علاوه، یک پلان شماره گیری تعیین می کند که آیا هنگام شماره گیری برای دسترسی به صندوق پستی مرکزی، توالی های رقمی اضافی باید پیشوند شوند یا خیر. سیستم های مدرن تحلیل اعداد به کاربران اجازه می دهند شماره گیری داخلی داشته باشند. شماره تلفن سانترال های خارجی بدون کد خاص برای تشخیص مقصد مورد نظر. اصطلاح PBX زمانی به وجود آمد که اپراتورهای تابلو برق تابلوهای شرکت را به صورت دستی با استفاده از مدارهای سیمی مدیریت می کردند. همانطور که سوئیچ های الکترومکانیکی خودکار و بعداً سیستم های سوئیچینگ الکترونیکی به تدریج جایگزین سیستم های دستی شدند، اصطلاحات تعویض انشعاب اتوماتیک خصوصی (PABX) و مبادله انشعاب دستی خصوصی (PMBX) آنها را متمایز کرد. سیستم های دیجیتال حالت جامد گاهی اوقات به عنوان مبادلات الکترونیکی خصوصی خودکار (EPABX) شناخته می شوند. سانترال تا حد زیادی شناخته شده ترین است. این اختصار اکنون برای همه انواع سیستم های سوئیچینگ تلفن سانترال داخلی پیچیده اعمال می شود. دو پیشرفت مهم در طول دهه 1990 منجر به انواع جدیدی از سیستم های PBX شد. یکی رشد گسترده شبکه های داده بود. افزایش درک عمومی از سوئیچینگ بسته. شرکت ها به شبکه های سوئیچ بسته برای داده ها نیاز داشتند، بنابراین استفاده از آن ها برای تماس های تلفن سانترالی وسوسه کننده بود، و در دسترس بودن اینترنت به عنوان یک سیستم تحویل جهانی، ارتباطات سوئیچ بسته را جذاب تر کرد.

سانترال شیراز

سانترال مناقشه الیشا گری و الکساندر گراهام بل به این سوال مربوط می شود که آیا گری و بل به طور مستقل تلفن سانترال را اختراع کرده اند. این موضوع محدودتر از این است که چه کسی برای اختراع تلفن سانترال که مدعیان متعددی برای آن وجود دارد، اعتبار دارد. موضوع، نقش وکلای هر مخترع، ثبت اسناد ثبت اختراع، و اتهامات دزدی است. الکساندر گراهام بل، استاد فن بیان در دانشگاه بوستون و مربی کودکان ناشنوا بود. او آزمایش های الکتریکی را در سال 1867 در اسکاتلند آغاز کرده بود و پس از مهاجرت از کانادا به بوستون، به دنبال تحقیق در مورد روشی از تلگراف بود که می توانست چندین پیام را روی یک سیم به طور همزمان ارسال کند، به اصطلاح "تلگراف هارمونیک". بل با دو تن از والدین شاگردانش، از جمله گاردینر هوبارد، وکیل برجسته بوستون، شراکتی را برای کمک به تأمین مالی تحقیقات خود در ازای سهام هر گونه سود آینده، تشکیل داد. او از سال 1872 تا 1876 با فرستنده ها و گیرنده های مختلف ممکن آزمایش کرد، نقشه های متعددی از فرستنده های مایع ایجاد کرد و در سال 1875 حق اختراع یک دستگاه فکس اولیه با استفاده از فرستنده های مایع را به دست آورد، که در نقشه های منتشر شده در ایالات متحده ظاهر می شود الیشا گری یکی از برجسته ترین آنها بود. مخترع در هایلند پارک، ایلینوی. شرکت وسترن الکتریک او تامین کننده اصلی شرکت تلگراف وسترن یونیون بود. در سال 1874، بل در رقابت با الیشا گری بود تا اولین کسی باشد که تلگراف هارمونیک عملی را اختراع کرد. در تابستان 1874، گری یک دستگاه تلگراف هارمونیک با استفاده از نی های ارتعاشی ساخت که می توانست آهنگ های موسیقی را منتقل کند، اما گفتار قابل فهمی را نداشت.